شعر غریبی

غریبی

جاده غریب و تنهاست مثل دل یه عاشق

اما قشنگ و زیباست مثل گل شقایق 

اسب سفید و زین کن بیا بزن به جاده

آروم آروم بگو تو آره دلتنگیت راسته

بیا فراری بشیم از این همه گیرودار

نکنه گل سرخت بشه پر از تیغ و خار  

گل سرخی که دادی داره غریب میمیره

      میخواد تو رو همیشه بهونت میگیره 

رو بوم نقاشیا زندگی جون نداره

پشت سر مسافر گریه شگون نداره  

دلتنگ روزگارم به من وفا نکرده

   آخه چرا غریبی منو رها نکرده 

جاده دلش گرفته همش بهونه گیره

آره تو خوب میدونی دل یه عاشق پیره 

کاشکی یه روزدوباره پیشم تو بر میگشتی

         به خاطر دیدنم از خودتم میگذشتی

تمنای دل من اگه بخوای بیایی

یواشکی قول بده نکنی دلربایی 

اون روز که تو بیایی کوچه پر از گل میشه

      آهنگ هر روز شب صدای بلبل میشه 

ستاره ها می تابن آسمونا میبارن

فرشته هارو ببین دارن فانوس میارن 

قول میدم اگه بیای کوچه چراغونی شه

    پرنده ها پای تو همشون قربونی شه 

قول میدی آ خر بیای منو تنها م نذاری

دید ن اون چشات بر ام سوغات بیاری 

راستی عکست بفرست دلتنگ اون چشاتم

             خودت بهتر میدونی دیونه ی نگاتم 

بهار تازه میومد وقتی که تو میرفتی

خودت بهتر میدونی هز دل من نرفتی  

پاییز داره میرسه برگه ا دارن میریزن

جوونه ها میمیرن انها یی که عزیزن 

خزون آرزوها راستی داره میرسه

قلب غریب و تنهام آره خیلی بی کسه 

دلم از تو نرنجید چون عاشق چشاته

دیوونه تو گشته همیشه چشم به راته 

خدای من سپاست منو تنهام نذاشتی

دوباره این دلارو کنار هم گذاشتی

   شاعر:                   

خانوم حمزه پور